Ένα 4ήμερο road trip με αφετηρία την Αθήνα και κατεύθυνση προς το νότο, σ’ ένα από τα ακρωτήρια της Πελοποννήσου με μια στάση για θέατρο και επιστροφή στην πρωτεύουσα. Μια αγαπημένη φίλη οργάνωσε το ταξίδι με σκοπό να ξαναβρεθούμε, να τα πούμε και να θαυμάσουμε τις ομορφιές της Ελλάδας. Γνώριζα ότι είχε σχεδιάσει μια εξαιρετική διαδρομή αλλά δεν είχα δώσει σημασία στις λεπτομέρειες. Με απασχολούσαν άλλα θέματα. Ανυπομονούσα να της μιλήσω για τις πρόσφατες αποφάσεις μου, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου αλλά και τις «φωτισμένες» στιγμές που με ενέπνευσαν.
Ο άδειος δρόμος έχει έναν ακατανίκητο μαγνητισμό – αφήσαμε πίσω τους δρόμους της Αθήνας και πήραμε τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στον νότο, και μετά από πολλούς σταθμούς διοδίων και τρεις απανωτές εξόδους, ξαφνικά μπήκαμε σε μία διαδρομή ανάμεσα στους λόφους. Στο πέρασμά μας τα ελαιόδεντρα απλώνονταν μέχρι εκεί που έφτανε το βλέμμα σου. Ξωκκλήσια με τρούλους φωλιασμένα στις κορυφές των λόφων και εικονοστάσια στην άκρη του δρόμου που μνημονεύουν αγαπημένα πρόσωπα. Περάσαμε νωχελικά χωριά χαμένα στο χρόνο και παππούδες που κάθονταν μπροστά από τα καφενεία και τα ταβερνάκια. Τα σύγχρονα βενζινάδικα περνούσαν αστραπιαία δίπλα μας. Περισσότερα ελαιόδεντρα από όσα χωράει η φαντασία. Και σ’ όλο τον δρόμο, η ανταλλαγή απόψεων και οι ιστορίες ακολουθούσαν η μια την άλλη, γιατί αυτό συμβαίνει ότι έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που ξέρει να ακούει.
Η πρώτη μας στάση ήταν στην Καρδαμύλη που συνδυάζει το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Η ατμόσφαιρα των αγροτόσπιτων με τα τζιτζίκια και τις αψιδωτές βεράντες δεν έχει καμία σχέση με τον τουρισμό παρ΄όλα αυτά δένει αρμονικά με τα μουσικά καφέ, τον μικρό αλλά πολυσύχναστο κεντρικό δρόμο και τα αυθεντικά παραδοσιακά εστιατόρια πλάι στο κύμα.
Στην Καρδαμύλη αποφασίσαμε να πάμε στη θάλασσα. Περπατήσαμε μέχρι την άκρη ενός χωραφιού, περάσαμε το ξεκλείδωτο πορτάκι, πήραμε το δεξί μονοπάτι, κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά ανάμεσα στα δέντρα. Προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε το λαμπύρισμα του γαλαζοπράσινου νερού που έφεγγε ανάμεσα στα κλαδιά και να συγκεντρωθούμε στα ανώμαλα σκαλοπάτια. Συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τον μπλε παράδεισο που μας έγνεφε παιχνιδιάρικα. Σταματήσαμε και για να τραβήξουμε φωτογραφίες για το Instagram. Τα χρώματα που απαθανάτισε η κάμερα του κινητού μας ήταν αρκετά [no filter needed].
Τελικά φτάσαμε σε ένα μικρό, βραχώδη, σχεδόν έρημο ορμίσκο και πήραμε μια βαθιά ανάσα. Τα βράχια υψώνονται στα δεξιά και βυθίζονται στα σμαραγδένια νερά που λάμπουν από το καθρέφτισμα του ήλιου. Κολυμπήσαμε πάλι και πάλι. Βουτήξαμε στα βαθιά. Μακάρι να είχα βράγχια και να μην αναγκαζόμουν να ανεβαίνω στην επιφάνεια για να αναπνεύσω.
Η δεύτερη στάση για κολύμπι ήταν στο Λιμένι – άλλο ένα χωριό που βλέπει δυτικά με φόντο τη Μεσσηνιακή Μάνη. Η παραλία καλύπτει έκταση εκατοντάδων μέτρων και υποδέχεται τους επισκέπτες σαν ανοιχτή αγκαλιά. Το νερό ήταν ζεστό. Πήραμε βραδινό δίπλα στο κύμα και είδαμε τον πορφυρό ήλιο να βυθίζεται στη θάλασσα. Μήπως ο βυθισμένος ήλιος ζεσταίνει το νερό;
Το επόμενο κολύμπι ήταν μια βουτιά από τον πέτρινο μόλο στον Γερολιμένα, κοντά στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου. Το νερό εδώ είναι πιο δροσερό και απίστευτα γαλάζιο κάτω από την επιφάνεια. Τα ψάρια είναι ατρόμητα και δεν δίνουν καθόλου σημασία στους κολυμβητές ή στις ψαρόβαρκες που αρμενίζουν.
Κάποια απροσδιόριστη στιγμή, η γαλαζοπράσινη απεραντοσύνη της θάλασσας, η αλμύρα, ο ήλιος και ο ανέφελος ουρανός άρχισαν να ασκούν τη θεραπευτική τους επίδραση. Το μυαλό γαλήνεψε και το ταξίδι συνεχίστηκε βόρια μέσα σε στοχαστική ησυχία.
Η τελευταία στάση ήταν στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου. Τι γυρεύει ένα θέατρο μέσα στο ιερό του θεού της ιατρικής; Και όμως, το δράμα έπαιξε σημαντικό ρόλο στη θεραπεία της αρχαίας ελληνικής ψυχής, όπως κάνει και σήμερα άλλωστε. Γύρω στις 9 μμ, την ώρα που έδυε ο ήλιος και εμφανίζονταν τα αστέρια, περίπου 14.000 θεατές μαζευτήκαμε και καθίσαμε στις θέσεις που φιλοξενούν επισκέπτες για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Είδαμε την Ειρήνη του Αριστοφάνη από το Εθνικό. Το έργο χαρακτηρίζεται από ομορφιά, βωμολοχίες, γέλιο, οδύνη, έξυπνο χιούμορ, σάτιρα και βαθιά ευλάβεια.
Περάσαμε νωχελικά χωριά χαμένα στο χρόνο και παππούδες που κάθονταν μπροστά από τα καφενεία και τα ταβερνάκια
Κι έτσι, στο ταξίδι της επιστροφής, ένιωθα ευγνωμοσύνη και ηρεμία. Πλέον δηλώνω με θέρμη λάτρης της Πελοποννήσου.
